• 9 februari

Er zijn van die wandelingen die een geoefende wandelaar absoluut niet wil missen. Toen we nog jong en fief waren stonden we daar vroeg voor op. Vanuit Bocholtz reden we met meerdere personenauto’s gezamenlijk de grens over naar ‘ut Belsj’. Afgelopen zaterdag was zo’n wandeling in Clermont. Destijds stonden we voor 7 uur aan de start te trappelen om “los” te gaan en direct met een flink strak tempo de 42 of zelfs soms de 50 of 60 km af te leggen. Nu zijn we wat bedaarder of berustender en hoeven we niet persé om 8 uur te vertrekken om 21 km te lopen.

Zaterdag hadden we één auto vol geladen en hebben we op ons gemak gelopen. De verhalen onder het wandelen zijn nog hetzelfde en soms zelf nóg heftiger en zijn zelfs af en toe zo aangedikt dat niemand ze meer gelooft. Maar wel leuk om aan te horen en om er nóg een schepje bovenop te doen.

De afspraak was dat we allen in korte broek zouden gaan, zoals vroeger. In de nacht had het wel gevroren en er waren warempel verschillenden die zich aan de afspraak gehouden hebben. Helaas waren zij geen lid van wsvNOAD.

De eerste pauze was in Thimistre en de militaire tank stond ons buiten al op te wachten. Niemand van ons had behoefte om na 5 km al te pauzeren en we leefden in de veronderstelling dat we een lus zouden maken en daar nog eens aan zouden komen. Helaas we hebben de oorlogsattributen binnen niet kunnnen zien want ze hadden deze rustpost voor de 21 km verlegd. (Die verdomde Belsen)

We hielden het droog maar moesten wel een flinke wind torsen. Ach ik vertel niet verder want je moet het meemaken en wie gelooft ons nu nog? Wellicht over een paar jaar zeggen we dat dit een héél zware tocht was met flinke storm en regen/hagel en sneeuwbuien……

De verhalen groeien, de kilometers en het tempo worden minder en wij steeds ouder. Komende zaterdag gaan we weer maar dan naar Battice.