Ieder jaar weer is het een bijzonder evenement. In het zuiden van het land breekt dan ‘de hel los’. Nou als de hel zo’n festiviteit is kan het geen straf zijn om daar te verblijven. Vrolijkheid bij iedereen, geen zorgen maar wel feest vieren. Kleurrijk en bont waarbij er niet veel gegeten wordt maar wel gedronken.
In Eygelshoven bij de carnavalsvereniging Burgerlust wordt het seizoen jaarlijks geopend met een avondvullend programma met bekende artiesten én natuurlijk het uitroepen van de prins. Hierbij zijn alle bevriende carnavalsverenigingen aanwezig waarbij de verenigingen uit Keulen en naburige gemeenten de show stelen met hun grote acrobatische Tansmariechen groepen.
Voor mij is het hoogtepunt natuurlijk ieder jaar weer het optreden van Beppie Kraft. Als fan van haar regelt mijn schoonbroer, lid van de “Elvenraad” van Burgerlust dan stiekem een fotoshoot achter de schermen in haar kleedkamer.
We hebben steeds ons jubileum gevierd. Mooie momenten om bij stil te staan. Een bijzondere gebeurtenis en wat is er in deze periode een hoop gebeurd. Dit jaar is het een feit dat we 50 jaar geleden elkaar het ‘ja’-woord gegeven hebben. Nu weten en merken we dat deze jaren bijzonder zijn.
Een feest om stil te staan bij deze gebeurtenis? Dat is geen gemakkelijke klus meer. De kinderen wonen niet dichtbij en het is een opgave om het zo te organiseren dat zij beiden erbij kunnen zijn. Toch is het hun gelukt dat het hele gezin een weekend samen te zijn.
Een weekend elders, zodat niemand zorgtaken had en we echt met ons allen konden genieten. Het werd America! Of toch Mondo Verde? Kleindochter Lotte, 12 lentes, had aan opa gevraagd om haar te tippen als daar het El Mundo festival georganiseerd werd. Zij wilde er graag heen en nu bleek dat precies samen te vallen in het enige weekend dat onze kinderen samen met ons konden zijn. Wat is er leuker om iets te doen wat de kleinkinderen leuk vinden? Als Mia, 9 jaar, het evenement niet leuk zou vinden zijn er genoeg andere attracties. Wel even een dingetje om vanuit Kerkrade eerst naar America (lees Horst-America) te reizen om vervolgens de volgende dag weer terug naar Landgraaf te rijden. Vervolgens ah eind van de dag weer naar America om daar van de rust te genieten. Wij wisten niet dat het een tropische dag zou zijn en dat het werkelijk bloedheet werd. Het mocht de pret niet drukken en het was een bijzondere dag. Wij allen hebben erg genoten.
Bij ons is het een traditie om gebeurtenissen samen te vieren met familie, vrienden en bijzondere bekenden. Altijd wel even een lastig moment om te kiezen wie we wel en wie we niet uitnodigen. Dit gewoon om het simpele feit dat het logistiek niet mogelijk is om dan met iedereen persoonlijk contact te hebben. Deze keer hebben we gekozen voor Mijn Lunchcafé in Landgraaf. Hun doelstelling spreekt ons erg aan en wij willen dat graag ondersteunen. Daarnaast is dit een bijzondere plek omdat mijn vader in dit gebouw (OVS=ondergrondse vakschool) zijn beroep geleerd heeft en ik op een steenworp afstand mijn jeugd heb doorgebracht. Het is een mooie ruime gelegenheid met een echt huiselijke inrichting. Wat past nog beter bij ons dan zo’n plek?
Een heerlijke en erg gezellig middag met eerst een barbecue en gezellig kennismaken met elkaar of herinneringen ophalen. Daarna werd er een ‘fotowall’ ingericht door eigen meegebrachte herinnering aan ons, het gouden bruidspaar. De foto’s maar ook de bijgeschreven teksten bleek een succes om met elkaar in gesprek te raken. Daarna werd een fotoserie getoond die ik gemaakt had waarbij wij toonden hoe we met onze familie en vrienden in contact zijn gekomen. Helaas zijn er een aantal niet meer ‘onder ons’ maar zo waren ze er wel bij. De professionele Barrelhouse Jazzband opende het laatste uur met heerlijke swingende nummers. De pauze werd door Joost benut om ons toe te spreken. Hij heeft ons werkelijk weten te beroeren en hij vond dat we hem en Lieke goed opgevoed hebben en voldoende ruimte gegeven hebben voor zijn/hun ontwikkeling en meningsvorming. Als aandenken heeft hij de speech in een papieren versie enkel aan ons jubilarissen overhandigd. Een knap staaltje en mooie blijvende herinnering.
Jazz is in ons leven gekomen een aantal jaren geleden. Een festival in kasteel Hoensbroek met in verschillende zaaltjes optredens van bands. Het was een ware happening. Een folder meenemend van de organiserende vereniging ontdekten we dat er regelmatig optredens waren in een zaaltje in Hoensbroek.
Na onze pensionering besloten we om daar een kijkje te gaan nemen op een zondagmiddag. Het was een kleine zaal met niet veel belangstellenden. Wél voor ons hele mooie gezellige muziek. Iedere maand was hier een ander orkest wat de hele middag swingend de liefhebbers amuseerden. Wij raakten eraan verslingerd.
Het zaaltje in Hoensbroek werd verlaten en Heerlen bij de Rousch werd het vaste ‘stamcafé’. Inmiddels waren we al lid/donateur geworden van de organiserende vereniging Jazzclub Zuid-Limburg en staan de optredens vast in onze agenda’s.
Kennismakend met overige bezoekers hoorden we waar we wel en waar we niet naar optredens konden gaan. Niet vanwege de organisatie maar om de jazz soort. De vele vormen Jazz moet je leren ontdekken en wij hebben geen inhoudelijke kennis maar zijn gewoon liefhebber van de swingende muziek waarbij wij, in ieder geval ik, niet stil kan blijven zitten op de stoel. De banjo is een instrument dat ik graag hoor en May is liefhebber van de sax.
Ondertussen hebben we al menige band gehoord en zijn we naar optredens gegaan in het buitenland maar vooral in eigen omgeving. Enthousiast gemaakt door jazzfans werden we getipt over een weekend in het voormalige Oost-Duitsland. Een prachtig stadje in de Harz dat op de Werelderfgoedlijst prijkt: Quedlinburg. Wij hadden er nog nooit van gehoord en omdat het niet in de buurt ligt besloten we er een lang weekend van te maken met 4 overnachtingen.
Met tropische temperaturen vertrokken we naar de Harz. De openingsdag viel letterlijk in de regen. Na weken met erg hoge temperaturen was dit een afkoeling maar niet zoals we gehoopt hadden. Gelukkig werd het droog en in de avond bij de start van het weekend werd het droog en dit bleef verder het hele weekend zo. De optredens waren op verschillende locaties met een aantal bands. Zo kon je zelf kiezen naar welke band op welk moment je kon gaan luisteren. Alleen de zaterdag was erg speciaal want in ons arrangement zat een rit met een oude stoomtrein. In de trein zat in iedere wagon een bandje te spelen en op de eindbestemming was een gezamenlijk optreden in een open schuur. Voor ieder wat wils en erg mooi. We hebben echt genoten!
Wij zijn echte fans geworden van deze prachtig verbindende muziek. Je kunt en mag je er helemaal in op laten gaan. Jammer dat de optredens van de orkestjes niet veel publiek meer trekt. De grote festivals zijn aantrekkelijker geworden en de Jazz evenementen steeds commerciëler. Ongedwongen luisteren kan wel nog buiten het zomerseizoen op een vaste zondagmiddag in Heerlen bij Jazzclub Zuid-Limburg.
Er wordt aan de voordeur gebeld en May roept mij dat er iemand is die mij wilt spreken. Dan stap ik in een onwerkelijkheid en besef niet wat er gebeurd. Nadat Lieke ‘gefeliciteerd’ juicht en me om de nek vliegt en begint te zoenen kom ik langzaam in de werkelijke wereld terecht. Het duurt echt minuten voordat ik echt werkelijk besef wat er gebeurd en door mij heen gaat. Het is niet de reclame van Gamma waar de dochter aanbelt en zegt ‘pap ik kom weer bij jou wonen’. Nee het is een ‘surprise’ omdat ik 73 jaar wordt en dochterlief helemaal speciaal naar Nederland is gevlogen o.a. om mij te feliciteren. Haar man en hun Mia achterlatend in Kenia om even een paar daagjes naar Nederland te vliegen om mij en haar beste vriendin te verrassen met een bezoekje voor beide verjaardagen.
Na een heerlijke dag samen te zijn en heerlijk hebben gepraat over elkaars leven en gedachten die ons aller bezig houden genoten van een lekkere etentje bij de lokale Griek . Steeds meer beseffend hoe bijzonder dit eigenlijk is om zo nog eens bij elkaar te zijn en gesprekken te voeren. Ik realiseer me steeds meer hoe fijn het is om 73 jaar te worden en dat ik dit moment echt moet koesteren en nemen.
De volgende ochtend op bed gewekt worden met een ontbijtje door dochter en ‘oma’ want zo noemen we elkaar tegenwoordig om uit te drukken hoe bijzonder fijn het is om grootouders te zijn. De volgende verrassing is dan een brunch in een speciaal restaurant en ik besef na wat appjes van kleinkind Lotte, Wendy en Joost dat zij er niet bij zijn en vraag me af of zij wel weten dat Lieke in het land is. Ik zwaai de deur open in het restaurant waar ik om de nek gevlogen wordt door onze Lotte. Zij feliciteert mij dan en zie ik pas haar ouders zitten. Het is dan pas echt heel erg bijzonder en natuurlijk jammer, maar begrijpelijk, dat Eddy en Mia er niet bij kunnen zijn. Wat een bijzondere verjaardag en realiseer me erg goed hoe fijn dit is om mee te mogen maken. Ik geniet in stilte, zoals dat bij mij past. Eigenlijk is dit niet onder woorden te brengen en huil ik zacht en zo dat niemand het merkt. Tranen probeer ik te onderdrukken en geniet van dit bijzonder moment en hoe fijn het is om zo lieve kinderen en aanhang te hebben. Eddy en Mia hebben dit mogelijk gemaakt en hebben Lieke gepusht om te vliegen. Wendy die geregeld heeft om vrij te zijn en zo ook de hele tijd bij ons te zijn voor mij, voor ons.
Erg speciaal en heel bijzonder is dat May dit niet met mij gedeeld heeft. Meer dan 50 jaar met elkaar denk je dat je geen verrassingen meer voor elkaar hebt. Ik bedoel geheimen want een verrassing was het zeker en ik heb er helemaal geen weet van gehad. We praten al langer met elkaar over ons 50 jarig huwelijk dat we dit jaar samen gaan beleven. Invulling is lastig en de ideeën lopen wat uit elkaar en na dit bijzonder moment is het enkel nog lastiger om iets ‘speciaals’ te doen. Misschien is het wel heel erg speciaal om alleen iets samen te doen net zo als 50 jaar geleden. Genieten met ons tweetjes van het bijzonder moment toen we ‘ja’ tegen elkaar zegden. Wie weet en we weten nu nog beter dat we bijzonder zijn.
Snel na onze Scandinaviëreis gingen we op bezoek bij het gezinnetje van onze dochter Lieke in Kenia. Van het noorden naar het zuiden precies zoals we ook in Kenia zouden reizen. We hadden een vlucht van Schiphol naar Nairobi, 8 uur, en kwamen midden in de nacht aan waar onze schoonzoon Eddy ons ophaalde. De eerste nacht en dagen brachten we in Nairobi door en mochten aan het einde van de week de afsluiting van de Boekenweek op de “Nederlandse School” van Mia, onze kleindochter, meemaken. Dit was dan tevens het begin van haar Herfstvakantie.
Daarna ging de reis door de Great Rliftvallei, altijd een spannende en enerverende autorit, naar Naivasha. Een smalle weg met prachtig uitzicht over de vallei maar erg druk omdat alle vrachtverkeer hierover van Nairobi naar Naivasha (en verder) en omgekeerd moet. Puffende oude mobielen die erg traag omhoog klimmen en Matatu’s of luxe wagens daar tussendoor manoeuvrerend en soms een groot risico nemen.
Naivasha ligt aan een kratermeer waar veel dieren hun verblijf hebben. Spectaculair om vanuit het terras bij ons verblijf of zelfs vanuit de (slaap)kamer onder andere giraffen voorbij te zien lopen. De nijlpaarden worden door het buurtbedrijf wan Eddy. een rozenkwekerij, met hun afval bijgevoerd Spectaculair te zien hoe de beesten al staan te wachten!
Wij kregen een speciale verrassing die niet helemaal volgens boekje verliep maar toch een geweldige ervaring is geworden. Een ‘gamedrive by evening’ in Oserion goni natuurpark met een diner. Door de regenbui werd het geplande “bush diner” verplaatst naar het exclusieve restaurant, waar uiteraard niets mis mee is maar niet zo romantisch als wanneer het buiten in de natuur geweest zou zijn. De gamedrive was toch bijzonder en we hebben zó genoten en ook nog veel wild gezien.
Vanuit Naivasha hebben we ook nog een Geocache tochtje gemaakt naar het Crater Lake en later heerlijk tussen de zebra’s gegeten bij Sanctuary farm en de volgende dag bij Naivasha Bakehouse met aangrenzende pottenbakkerij. Het is gewoon teveel om op te noemen waarvan we allemaal genoten hebben naast het verblijf bij onze dochter. Mia heeft ons voldoende bezig gehouden en laten genieten van al haar speeltjes, boeken en ook haar wijsheden die ze met ons deelde.
Samen zijn we naar het zuiden van Kenia gevlogen naar Schella op het eiland Lamu waar we verbleven in het Banana House. Een vissersdorpje met zeer smalle straatjes die merendeels nog gewoon zandpaden zijn. Zo smal dat er geen autoverkeer mogelijk is en de ezels als lastdieren gebruikt worden. Een speciale ervaring om in dit grotendeels islamitisch dorp te genieten van de zee, zonsondergang vanaf een DOW, het strand, de restaurantjes en winkeltjes.
De stad Lamu konden we op een nationale feestdag een wedstrijd ezeltjesrijden en een DOW (lokale zeilboten)-wedstrijd meemaken. Deze volksgebeuren zijn heel erg bijzonder. De ezeltjes rennen gewoon door de stad zonder speciale start- en eindplaats en zonder afzetting door dranghekken. De Dow-wedstrijd hebben we vanaf een motorboot kunnen bijwonen. De wedstrijd gaat natuurlijk gepaard door veel bootjes die meevaren. De zeilboten worden door de bemanning bestuurd en in evenwicht gehouden door met wel zes man aan een kant op een plank te gaan staan zodat de boot veel wind kan vangen zonder om te slaan terwijl ze de zeilen nat worden gegooid. (voor de soepelheid van het zeil?)
wedstrijd ezeltje rijdenDAW wedstrijd
Als afsluiting van deze bijzondere vakantie reisden we weer verder naar Champaigne Ridge en bezochten van daaruit Lake Magadi, een sodameer met veel flamingo’s in een super warme streek. De 40 graden dwongen ons om zoveel mogelijk in de auto met airconditioning te blijven zitten. De fotografen konden dit echter niet opbrengen en Eddy en ik hebben dit schitterend natuurfenomeen vastgelegd. De roze verkleuring van het meer door het zout/de soda, de trein en de (soda)fabriek van Tata maken het landschap echt onwerkelijk. De werknemers leven in deze hitte in een apart dorp. Je krijgt haast medelijden met de bewakers en de ‘Rangers’ als je het die bij deze temperaturen in de bloedhete zon in uniform tegenkomt maar ons toch heel ons vriendelijk de toegang verlenen.
Mia moest weer naar school en onze vakantie liep ten einde. Na nog wat bezoekjes aan de stad Nairobi sloten we af met nog 2 projecten te bezoeken én een ritje van opa met Mia in een Tuktuk. De projecten zijn de Anselm glasfabriek die van gerecycled glas nieuwe producten maakt. en Osiansole die gebruikte slippers omtoveren tot luxe assesoires.
We overlegden al een jaar met onze vriendin Wilmy om samen met haar naar Zweden te gaan waar haar broer met zijn partner een huis hebben. Wilmy was er al samen met haar zus geweest en wilde erg graag nog eens terug. We gingen niet over 1 nacht ijs en spraken vaker over deze reis. Uiteindelijk besloten we 14 dagen te gaan met het vliegtuig. Na overleg kwam de periode eind september in zicht en werden de plannen omgezet in concrete afspraken.
May en Fien op weg vanaf het hotel naar de stad Oslo
Vanaf Brussel naar Oslo waar we midden in het stadscentrum een appartement voor 5 personen boekten. Sjaak, de broer van Wilmy, en Fien kenden Oslo ook nog niet waardoor we het besluit namen om samen 3 dagen de stad te verkennen. Een geweldig besluit want er is zoveel te zien. Oslo is een magnifieke stad om te bezoeken.
Opera
Vlak voor ons vertrek stond in de Volkskrant een groot artikel over de moderne architectuur in deze stad. Hierdoor geïnspireerd stond dit stadsdeel op mijn verlanglijstje als amateurfotograaf. Sjaak voegde hieraan toe het Operagebouw. Beiden achteraf een gouden greep.
May had haar zinnen gezet op een vest van een Zweeds kledingmerk dat in Nederland alleen on line te krijgen is. Maar ja past het dan en staat het ook? Nu we toch in deze stad waren hadden we dit toegevoegd aan de verlanglijst, en niet zonder succes. Het werd een stadswandeling waarbij we genoten van de vele bezienswaardigheden onderweg. De route hieronder is te downloaden en natuurlijk na te lopen, ha, ha, bijna 10 km.
Oslo bezoeken zonder het beroemde Vigelandpark of Frognerpark is ondenkbaar. Deze gedenkwaardige kunstenaar en zijn prachtige kunstwerken zijn vrij toegankelijk in het park te bezoeken. Ademloos en zó bijzonder!
Na deze indrukwekkende en drukke dagen verder met de auto naar ons verder verblijf in Glasnabruck in Zweden. Vanuit het drukke stadsleven naar het immens stille en rustige gehuchtje aan een van de ontzettend vele meertjes. We kregen de beschikking over de stuga waar menigeen als gewone woning al verrukt mee zou zijn. Prachtig ingericht zo authentiek en met alle nodige voorzieningen uitgerust. De rust valt direct op, zeker na het drukke Oslo, in dit natuurgebied Glaskogen. Een plaats zonder een enkele openbare voorziening, behalve een glasmuseum in de voormalige glasfabriek die tot voor de oorlog in productie was.
Tien dagen genieten van de natuur, omgeving, rust en van elkaar is natuurlijk niet goed in beeld te brengen door foto’s. Zo ook niet de gastvrijheid waarvan we enorm genoten hebben en de vele verhalen die aan elkaar verteld werden. Zo’n hartelijke lieve mensen die zo open staan voor de medemens met een heel eigen kijk op de wereld en de natuur. Iedere avond werd er gekaart, gekaart, gekaart met muziek(verzoeknummers) op de achtergrond en veel gezelligheid.
selectie van de omgeving
Een ritje op de quad zat er wel in, een kanotochtje over het meer hebben we niet gedaan en zwemmen was alleen weggelegd voor de allerdappersten onder ons (Wilmy en Fien). Het was prachtig weer zeker voor de tijd van het jaar de temperatuur van het water voor ons oudjes niet echt aantrekkelijk. Een ritje naar de dichtbijgelegen stad Arvika met een bezoek aan het openlucht museum aldaar was een activiteit die we ondernomen hebben naast de vele wandelingen. Uiteraard hoort er ook bij om uit eten te gaan en zo hebben we erg genoten van het Zweedse verblijf. Na deze heerlijke ontspannen periode was het weer tijd om terug te keren.
Geen bericht isgeen teken dat er niets gebeurd is. Er is heel erg veel gebeurd en heb ik prioriteit gegeven aan andere leuke dingen. Niemand hoeft bang te zijn dat ik me verveeld heb. Ik zal een aantal gebeurtenissen en activiteiten in willekeurige volgorde benoemen.
Behoorlijk wat kilo’s aangekomen
Een totale heupoperatie met een revalidatieproces waardoor ik fysiek behoorlijk beperkt ben geweest. En de enige echte Wandelengel was vleugellam. Het wandelen, mijn grote passie, ging niet meer en het aftakelen gaat vele malen sneller dan de conditie weer opbouwen en zeker als je de 70 gepasseerd bent.
Nu het wandelen op een laag pitje gezet is heb ik mijn andere liefhebberij/interesse opgepakt en ben serieus op onderzoek uitgegaan. De stamboom van onze familie is goed ververst en er zijn heel wat familieleden ontdekt door de DNA gegevens van de test te publiceren op verschillende genealogische websites. Hierdoor ben ik niet erg veel nieuwe verhalen op het spoor gekomen maar zijn er wel familierelaties ontstaan met mailcontacten. En ja óók familieleden die op zoek zijn naar hun echte vader. De stamboom heb ik nu in verschillende vormen gepubliceerd en is hier te raadplegen én een aantal verhalen zijn al te lezen bij Familiegbeurtenis
Genieten is het voor ons grootouders als het nageslacht met hun gezinnetjes bij ons zijn. Met carnaval komt Lotte altijd gezellig naar ons en Mia is met haar moeder Lieke een keer extra opa komen bezoeken. Wij hebben zodoende genoeg kunnen genieten waarvan een dagje Amsterdam echt een hoogtepunt was.
Fotograferen en weinig kunnen bewegen is geen goede combinatie. Jammer genoeg heb ik hieraan ook weinig kunnen doen. Fietstoertochtjes maken en in Herzogenrath op het terras zitten met een grote coupe ijs hebben echter veel goed gemaakt.
Snel, snel…..met de fiets naar het Tempsplein in Heerlen om de prachtige bloesem vast te leggen.
Nu met de voorbereidingen bezig om een ‘KennisMaker’ verhaal over wandelen met of zonder app en GPS door Eurode. Het verhaal wordt op vrijdag 1 juli door de HUB bibliotheek van Kerkrade georganiseerd in hun prachtig gebouw.
Eindelijk kan het weer. De voorzorgsmaatregelen in verband met Corona zijn versoepeld en kunnen we weer genieten met onze kinderen en kleinkinderen. Lieke en Eddy moesten beiden in verband met hun werk een week in Nederland zijn. Dit werd gekoppeld met een weekend met de ouders aan het strand. Joost en Lotte zouden ook een dag aanschuiven maar door ziekte ging dit feestje niet door.
Dolfje Weerwolfje
bsh
bsh
Musical
De eerste dag na de vlucht uit Kenia hebben we rustig aan gedaan en gezellig geluncht in het centrum van Naaldwijk samen met de ouders van Eddy. Daarna het huisje op het vakantiepark ingericht en direct nog een heerlijke strandwandeling gemaakt en uiteraard schelpjes gezocht.
strand
Lieke had voor de laatste dag van de musicalvoorstelling kaartjes geregeld van Dolfje Weerwolfje. Uiteraard moesten we op de heenweg flink oefenen want Mia wist zeker dat we allen mee moesten doen als de wolf deed huilen. Wat een feest en wat een prachtige voorstelling is het geworden.
Strand
Alle dagen zijn we naar het strand gegaan. Wat hebben we geboft met het weer. Heerlijk nazomer weer met heerlijke temperaturen. Behalve de zee natuurlijk, die was voor opa zeker té koud. (Watje!)
zee en strand ervaring
Corpus
De laatste dag was geregeld dat we het Corpus museum bij Leiden gingen bezoeken. Dit was niet zo’n succes. Daags tevoren kregen we bericht dat Lotte ziek was geworden en zodoende niet kon komen. Jammer. Daardoor gingen we zonder hun maar nauwelijks binnen in het museum werd Mia door angst bevangen, waarschijnlijk door de muziek en de grote beelden. Ze was niet meer te kalmeren waardoor Lieke en oma met haar terug naar de ingang werden gebracht en in het restaurant keurig werden opgevangen door de medewerkers. Eddy en opa hebben de reis toen maar alleen doorgezet en het lichaam verkent.
museam Corpus
Afscheid
Tussen alles door hebben we veel gepraat en met Mia nog wat spelletjes gedaan waarbij opa steeds aan het kortste eind trok. Wat een super weekend. Niets moest, geen gehaast, lekker samen en veel bijgepraat over allerlei zaken die je niet zo snel bij een beeldgesprek ter sprake brengt.
De Covid-19 pandemie heeft nu al meer dan een jaar het leven totaal veranderd. De vrijheidsbeperkingen zijn van levensbelang al betwijfelen sommigen dat. Iedere maatregel kan bekritiseerd worden en wordt het ook in een land waar vrijheid van meningsuiting een groot goed is. Gelukkig kunnen en mogen we zeggen wat wij denken al is dat niet altijd zonder gevolgen.
Sociale media is niet meer weg te denken in onze wereld, de nieuwe wereld van het internet. Het heeft ons veel gebracht en we denken en geloven dat er geen wereld meer is zonder dit fenomeen. Het heeft een schat aan informatie gebracht en de wereld is hierdoor toegankelijk(er) geworden. De keerzijde is echter even groot en soms nog verwoestender dan de voordelen. Het maakt levens kapot en bedreigingen, en fakenieuws beheersen het medium. We kunnen niet meer goed en kwaad onderscheiden en iedereen denkt dat zijn waarheid dé waarheid is. Een wereld van iedereen en vooral van de grote schreeuwers met vaak een ongefundeerde mening.
In deze tijd ben ik bij mezelf te rade gegaan en afgevraagd of ik op social media actief moet zijn. Deze blog is hierdoor ook niet actief gebruikt. Ik wil echter meegaan met de tijd en hoop dat de golf van negativisme en verkeerd gebruik van internet zichzelf gaat reguleren of dat er regelgeving komt waardoor het gebruik wordt gereguleerd waartoe het bedoeld is. eerlijke en open informatie voor iedereen toegankelijk.
De beperkingen om de pandemie de baas te worden hebben voor mij geleid tot meer gebruik van speurwerk in de geschiedenis van onze familie. Meer gegevens verzameld en kennis opgedaan van het programma waarmee ik de stamboom bijhoud. Het groepswandelen is gestopt en zeker de georganiseerde tochten. Ik trek er bijna dagelijks in mijn eentje op uit en verken vooral de eigen omgeving om het reizen zoveel mogelijk te beperken. Hierdoor mis ik de sociale contacten en de groepsverbondenheid. Het accent is meer komen te liggen op bewegen en genieten van de natuur. Contacten met de groepsgenoten gebeurd nu door berichtjes naar elkaar via de telefoon.
Fotograferen is op een heel laag pitje gekomen doordat de wereld klein is geworden en er zo goed als geen evenementen georganiseerd worden en geacht wordt afstand van elkaar te bewaren. Fotobesprekingen worden nu on-line gehouden van meestal ‘oud materiaal’. De sociale interactie is niet wat ik hiervan verwacht.
Samenvattend een veranderende wereld die ik kleur probeer te geven door een andere invulling dan ik gewend was en in een veel kleinere wereld dan we gewend waren. Een nieuwe activiteitenbron aangeboord door de omstandigheden waarin ik benaderd ben om mee te werken aan een soort encyclopedische website over de stad/gemeente Kerkrade. Een andere vraag was om deel te nemen aan een webinar om het programma/website van RouteYou beter te leren kennen. Hier ben ik razend enthousiast over geworden en maak dagelijks gebruik van deze prachtige en handige site.
Bijna aan het eind van het jaar, en de start van de herfst hebben we nog steeds te maken met het Covid-19, of Corona-virus. Er is nu sprake van een 2de golf. Wie weet hoeveel golven er nog zullen volgen?
Het leven wordt bepaald door allerlei maatregelen en discussies over de juistheid hiervan. Vrijheid van meningsuiting is een recht dat wij verworven hebben en daar valt ook niet aan te tornen. Het is wel lastig, zeker omdat social media hierin een belangrijke rol spelen. Wat wel of niet correct of waar is is heel lastig of niet vast te stellen in de wereld waarin we nu leven.
Overstelpt met oproepen om cadeaus ruim op tijd te bestellen en liefst op internet om contacten te vermijden heb ik een nieuwe outdoor GPS mogen bestellen. Blijkbaar is het inderdaad nog niet druk half november want de volgende dag werd hij al bezorgd. Zodoende was het al snel gezellig om het cadeautje te mogen uitpakken en uiteraard te testen. Immers niet goed, geld retour is de garantie.
Wat wel mag en kan is wandelen. In een groep is niet meer toegestaan hetgeen uiteraard wel erg jammer is want in je eentje wandelen is niet gezellig. Nu ben ik in 2008, alweer 12 jaar geleden, ook in mijn eentje naar Santiago de Compostella gewandeld. Ook toen, net zo als nu, was het voor mij belangrijk om tijdens de pauzes en vooral in de avonden gezelschap te hebben van mijn vrouw.
Samen vult ieder zijn eigen tijd in met de beperkingen die ons worden opgelegd. Minder contacten en ook minder samen ergen heen. De contacten verlopen nu haast allemaal via internet. Gelukkig zijn we beiden vaardig genoeg in en met de digitale wereld. De ZOOM bijeenkomsten van de foto- en genealogieclub voor mij naast de webinars die we beiden volgen vullen wel de tijd maar zijn wel afstandelijk en beperkt.
We maken er het beste van en genieten van onze kinderen en kleinkinderen met Skype of Whatsapp. We proberen gezond te blijven en te overleven.
